ZAPOMNIJ ZE ISTNIALEM

“Prolog – Rafal Snarski dzwoni do swojej zony Weroniki zaniepokojony jej spoznieniem. W sluchawce slyszy jednak tylko trzaski, krzyki i wycie syren. Kilka godzin pozniej przychodza do niego policjanci, aby poinformowac o smierci zony Weroniki i syna Kacperka. Snarski zajmuje sie organizacja pogrzebu, wymienia kilka ostrych zdan z ksiedzem i postanawia wyjechac…
Po kilku latach Rafal osiada w nieduzej wiosce. Zgorzknialy, samotny mezczyzna trzyma sie z daleka od swiata i jego spraw. Pierwsze spotkanie z Luiza, mloda kobieta pelniaca funkcje pani soltys, nie wypada pozytywnie i zadne z tych dwojga nie mysli o kontynuowaniu relacji.
Ale Luiza nie moze stale unikac Rafala ze wzgledu na zajmowane stanowisko. Z czasem nawiazuja nic porozumienia, dziewczyna oferuje nawet, ze nauczy go hodowac pszczoly. Spedzaja razem sporo czasu, przez co narzeczony Luizy, Damian, staje sie zazdrosny. Zabiera Luize na weekend w gory, zeby odciagnac narzeczona od mysli o innym mezczyznie i zaplanowac slub. Zwiazek z Damianem coraz mniej interesuje Luize, a gdy dowiaduje sie, co takiego wymyslil, zeby odciagnac ja od nowego mieszkanca wsi, podejmuje zdecydowane kroki.
Sytuacja Rafala rowniez zmienia sie dosc radykalnie, kiedy odzywa sie ktos z przeszlosci, ktos, dla kogo dawniej pracowal, i sklada mu propozycje nie do odrzucenia. Rafal nie moze odmowic, jesli drogie mu jest zycie Luizy. Chociaz wie, ze prawdopodobnie straci ja w ten sposob na zawsze.
Nie docenia jednak determinacji i uporu mlodej pani soltys…”