BAJKAL TAM I Z POWROTEM

“Bajkal tam i z powrotem to opowiesc o podrozy. O tym, jak grupa mlodych ludzi (czworka archeologow i jedna graficzka) wybrala sie autostopem nad Bajkal.
Plan byl prosty: przejechac Ukraine, zobaczyc Moskwe i Petersburg, skoczyc na chwile do Karelii, potem nad Bajkal, w drodze powrotnej zahaczyc o Altaj, a pozniej juz przez Kaukaz do Gruzji, stamtad do Turcji, szybki rajd przez Europe poludniowa i triumfalny powrot do kraju przez Rysy.
Prawie sie udalo, chociaz w praktyce wygladalo to nieco inaczej…
Dwadziescia jeden tysiecy kilometrow roznymi srodkami transportu, glownie autostopem. Tysiace spotkan, setki pieknych miejsc i pare brzydkich, kilka zniszczonych butow.
Piec miesiecy w drodze. Poczatkowo chodzilo o archeologie i pomniki wielkiej historii. Z czasem okazalo sie, ze tym, co ma najwieksza wartosc, sa po prostu spotkani ludzie i ich historie. Gdyby nie oni, nie byloby tej ksiazki, a podrozowanie jako takie w ogole nie mialoby sensu.
To nie jest reportaz o Rosji i krajach Europy Wschodniej, ale zapis wrazen z podrozy nad Bajkal i z powrotem. Wynika z niego, ze… statystycznie swiat jest dobry. Przez piec miesiecy mlodzi podroznicy mogli zginac kilka razy – rozjechani przez pijanych kierowcow, zamordowani przez miejscowych bandytow w przydroznych krzakach, zagryzieni przez psy, czy przysypani przez ruiny, pod ktorymi beztrosko rozbili namiot.
Tymczasem przydarzyly im sie tylko cztery nieprzyjemne sytuacje (z ktorych i tak wyszli calo). Sytuacji pozytywnych, gdy ktos ich podwiozl, przenocowal, nakarmil, wskazal droge czy zwyczajnie powiedzial dobre slowo, nie daloby sie zliczyc. Mimo rozbojow, gwaltow i szalejacej nienawisci, o ktorych trabia media, wciaz sa ludzie, ktorzy widzac spragnionego czlowieka, zamiast go pobic i zabrac mu aparat, podadza butelke wody. Czasem trzeba pojechac na koniec swiata, zeby sie o tym przekonac…”