CZERWONE OLEANDRY

Mam na imię Weronika.

Czasem budziłam się w nocy wdzięczna za to, że życie podarowało mi premie.

Tak to nazywałam.

Miałam przystojnego i zaradnego mężczyznę, który mnie kochał – premia numer jeden.

Urodziłam zdrową i śliczną córeczkę – premia numer dwa.

Lubiłam swoją pracę, nawet jeśli nie zostałam fotografką światowej sławy – premia numer trzy.

Czasem budziłam się w nocy przerażona, że życie podarowało mi premie. Prześladowały mnie koszmary, w których wszystko traciłam. Rano wstawałam i z uśmiechem zaczynałam kolejny dzień, nieświadoma, że proces utraty już się rozpoczął.

Premie od życia zamieniły się w nieprawdy, a moja rzeczywistość w koszmar.

Byłam jak dziecko błądzące we mgle. Osaczały mnie pytania. Paraliżowała rozpacz.

Mam na imię Weronika.

Życie, zostaw mnie w spokoju. Nie chcę już od ciebie żadnych premii.

Chcę tylko odzyskać moją córkę.