DZIENNIK 1954

“W ksiazce tej jest wszystko, czego mozna chciec sie dowiedziec o zyciu w socjalizmie. Oczywiscie zyciu inteligenta. A szczegolnie inteligenta warszawiaka.
Na kartach “Dziennika 1954” spotkamy Herberta, Jasienice, Kisiela, Turowicza, by wspomniec tylko tych, ktorych wspominac warto. Poznajemy tez proze i poezje bytowania mlodego pisarza, swietnego obserwatora, znakomitego stylisty, ktorego wkrotce pozbyto sie z Polski na stale.
Sam Tyrmand pisze o dzienniku tak: “Tak, chodzi o swiadectwo dla samego siebie, o wystawienie swiadectwa memu zyciu, moim pragnieniom i myslom, mojej epoce, z ktora jestem zwiazany nieskonczonoscia wezlow. Ma to byc swiadectwo z pierwszej reki, zlozone przez stosunkowo najlepiej zorientowanego w danej sprawie swiadka. Ale – czesciowo nie. Tak silnie pozadam sprawdzenia samego siebie, mych slusznosci i nieslusznosci, mych mozliwosci i zdolnosci, a wiec tego, czego tak uparcie odmawia mi moja aktualna sytuacja. Nie mam talentu kontemplacji ani daru tworzenia w imie samego aktu tworzenia. Jak powiedzial mi ostatnio Kisiel, nosze w sobie wielka potrzebe i umiejetnosc dzielenia sie z ludzmi moja wewnetrzna praca mysli. Z najglebszego powolania czuje sie dziennikarzem, stad konstrukcje mych przemyslen ulegaja dezaktualizacji, ponadto nie wierze w mozliwosc wlasnego wysilku nad kompozycja dziela sztuki nieprzeznaczonego dla kogos konkretnego w czasie i przestrzeni. Dlatego zdecydowalem, ze dziennik przyniesie mi ulge.”