JEGO PORTRET Opowiesc o Jonaszu Kofcie

“Pierwsza biografia Jonasza Kofty – piekielnie inteligentnego ironisty, poety-szydercy zdolnego do wychwycenia kazdego paradoksu
Mowil, ze jego warsztat tworczy to najtanszy dlugopis, bo czesto je gubi, i pare zwinietych w kieszeni kartek, a najlepsze utwory pisze, kiedy jest czyms zaskoczony. A pisywal dla najwiekszych: Hanny Banaszak, Zdzislawy Sosnickiej, Maryli Rodowicz, Ireny Santor, Lucji Prus, Michala Bajora, Czeslawa Niemena, Jerzego Polomskiego i wielu innych.
Dzis nikt nie chce sie przyznac, ze byl w SPATiF-ie, kiedy Kofta sie dusil.
Indywidualista, dla ktorego najwazniejsza byla tworcza wolnosc, niezaleznosc i dystans do swiata. Dystans na pograniczu nieodpowiedzialnosci, bo pijal za duzo, nie dbal o zdrowie i czesto nie dotrzymywal zobowiazan podjetych w euforii zycia towarzyskiego. Bywalo, ze znikal z domu, gdzie zostawial zone i syna zmagajacych sie z codziennoscia i jego zobowiazaniami, a dowod osobisty wyrobil sobie dopiero w dwudziestym osmym roku zycia”.