TYLKO DLATEGO, ŻE COŚ SIĘ KOŃCZY, NIE OZNACZA, ŻE ODESZŁO. Jeżeli nie podoba ci się twój los – cierpisz i nie znajdujesz w obecnym życiu żadnej tego przyczyny, spełniasz kolejno wszystkie zamierzenia, a mimo to jest ci źle – przeczytaj tę książkę. Ta wielopokoleniowa podróż ku samoświadomości pomoże ci odnaleźć drogę do siebie. Ale również, gdy nie chcesz swego dziecka wciągnąć w los, który bezwiednie dziedziczysz –przeczytaj tę książkę. Koniecznie. Ewa Woydyłło-Osiatyńska
W każdej podróży ku samopoznaniu przychodzi moment, w którym zdajemy sobie sprawę, że nasze problemy, lęki, negatywne wzorce i nieudane relacje, a nawet fizyczne objawy, mają swoje korzenie w odległej przeszłości. Traumy naszych przodków, nieprzepracowane straty, ograniczające przekonania odbijają się echem w codziennym życiu, niewidzialnie kształtując nasze przeznaczenie. Wszyscy jesteśmy potomkami straumatyzowanych przodków. Ale w jaki sposób ukryta trauma babci związana z Holokaustem prowadzi do anoreksji u jej wnuczki? I w jaki sposób wczesna utrata matki skutkuje trudnościami w romantycznych związkach jej syna w późniejszym życiu?
W swojej głośnej książce Noémi Orvos-Tóth, węgierska psycholożka i psychoterapeutka, korzystając z najnowszych badań naukowych i własnej praktyki, analizuje wpływ dziedzictwa przeszłości na nasze życie. Poruszając różnorodne tematy, takie jak oczekiwania wobec płci dziecka, kolejność urodzeń w rodzinie, status jedynego dziecka i relacje pomiędzy rodzeństwem, dotyka jednocześnie palących kwestii transgeneracyjnego dziedziczenia traumy oraz roli przywiązania i więzi.
„Los, który dziedziczysz“ stał się kamieniem milowym dla czytelników zainteresowanych samoświadomością. Wartko napisana, pełna bardzo osobistych i emocjonalnych historii z życia pacjentów autorki książka Noémi Orvos-Tóth porusza nasze najczulsze struny. Wielu z nas może odnaleźć tam okruchy własnych doświadczeń i dzięki lekturze zyskać szansę na uwolnienie się od ciężaru przeszłości. Noémi Orvos-Tóth – jest psycholożką kliniczną specjalizującą się w zagadnieniach przekazywania traum transgeneracyjnych, powtarzania przez pokolenia dysfunkcyjnych działań indywidualnych i rodzinnych, a także w możliwościach uzdrowienia i osiągnięcia elastycznej zdolności adaptacyjnej i wzrostu pourazowego. Dzięki swoim studiom, badaniom i rozmowom z pacjentami zdała sobie sprawę, że nieświadomie przekazujemy nasze rany z pokolenia na pokolenie. Uważa, że jej najważniejszym zadaniem jest pomoc w tworzeniu społeczeństwa świadomego traum, w którym każda osoba może zachować godność i rozwinąć swój potencjał.
