NA POLUDNIE OD GRANICY NA ZACHOD OD SLONCA

“Hajime i Shimamoto przyjaznili sie w dziecinstwie. Shimamoto, kiedy byla mala, zachorowala na polio i od tego czasu miala sparalizowana jedna noge. Hajime byl jedynakiem, troche rozpuszczonym i egoistycznym. Mozna powiedziec, ze byli zakochana para: po szkole godzinami sluchali razem plyt, rozmawiali i trzymali sie za rece. Potem ich drogi sie rozeszly.
Hajime jest juz dorosly. Ma zone, dwojke dzieci, prowadzi bar jazzowy. Powodzi mu sie niezle i ogolnie mozna go okreslic jako „odnoszacego sukcesy mezczyzne w srednim wieku”.
I wtedy w jego zyciu, po dwudziestu pieciu latach ponownie zjawia sie Shimamoto. Nie widzieli sie od czasu, gdy mieli dwanascie lat. Juz nie jest kaleka – miala operacje i jej noga jest zupelnie sprawna. Hajime patrzy na nia zupelnie inaczej niz wtedy, kiedy sluchali razem muzyki. Teraz naprawde dostrzega w niej kobiete. A Shimamoto najwyrazniej skrywa przed nim jakas mroczna tajemnice. Jest jednak przez to bardziej pociagajaca. Hajime musi przemyslec od nowa cale swoje zycie i zastanowic sie, czy warto ryzykowac utrate pracy, dzieci, kobiety, z ktora ozenil sie moze z milosci, ale na pewno bez namietnosci – by odnowic zwiazek z pierwsza, prawdziwa ukochana”.