OSTATNI ROZDZIAL CZYLI PARAGRAF 22 BIS (CLOSING TIME)

“Przezabawne wydarzenia gonia jedno za drugim, dialogi iskrza sie dowcipem, a absurdalny czarny humor, tak dobrze znany czytelnikom Paragrafu 22, sprawia, ze niemal jestesmy gotowi uwierzyc, ze to, co dobre dla Mila i jego spolki, jest dobre dla nas wszystkich.
W 1961 roku ukazal sie Paragraf 22, ksiazka uznana za jedna z najwybitniejszych powiesci amerykanskich XX wieku, drapiezna farsa o II wojnie swiatowej. 33 lata pozniej Joseph Heller oddal w rece czytelnikow kontynuacje swojego glosnego dziela.
W Ostatnim rozdziale spotykamy Yossariana, Mila Minderbindera, bylego starszego szeregowca Wintergreena oraz innych bohaterow Paragrafu 22, a oprocz nich wiele nowych, lecz nie mniej oryginalnych postaci, takich jak onkolog, ktory przyjmuje pacjentow chorych na raka na oddziale psychiatrycznym, gdzie sam przechodzi intensywna kuracje; prezydenta Ameryki, ktory uwielbia gry komputerowe i cieszy sie, gdy rozmowcy tytuluja go kutasem; Lwa Rabinowitza, ktory przezyl bombardowanie Drezna w Rzezni numer piec razem z Kurtem Vonnegutem i dobrym wojakiem Szwejkiem.
Tym razem akcja toczy sie w Nowym Jorku, miescie opanowanym przez narkomanow, zebrakow i prostytutki. Yossarian znow trafia do szpitala, gdzie symuluje chorobe i podrywa pielegniarki. Przed szpitalem czatuja na niego detektywi. Moze wynajela ich jego trzecia zona, z ktora wlasnie sie rozwodzi? Moze jego szef, Milo Minderbinder, wlasciciel jednego z najwiekszych koncernow w Ameryce? A moze to nie detektywi, lecz agenci wywiadu zamieszani w porwanie kapelana Tappmana, ktory zaczal nagle siusiac ciezka woda, niezbedna do produkcji bomby atomowej? Yossarian rozpoczyna poszukiwania kapelana, a Milo go opatentowuje, gdy dowiaduje sie, ze ciezka woda jest drozsza od zlota. I pobiera od rzadu oplaty za uzytkowanie kapelana. Ale to tylko tak na marginesie innej dzialalnosci. Bo przede wszystkim chce sprzedac generalom z Pentagonu bombowiec nowej generacji, ktory odznacza sie tym, ze w ogole go nie widac. Problem polega na tym, ze nikt nie wie na pewno, czy maszyna istnieje. W koncu nikt jej nie widzial…”