Intensywna, brutalna proza jednej z najbardziej utalentowanych meksykaΕskich prozaiczek, ktΓ³ra stawia bolesne pytania o to, jakie ΕΌycie jest warte przeΕΌycia.
Diego skacze z piΔ tego piΔtra. Ten obraz nie przestaje wwiercaΔ siΔ w gΕowΔ jego siostry. SzeΕΔ sekund i odgΕos ciaΕa uderzajΔ cego w ziemiΔ. Teraz wspomina jego przyjΕcie na Εwiat w domu, w ktΓ³rym ΕΌycie nigdy nie byΕo sprawiedliwe, lata spΔdzone w Meksyku u dziadkΓ³w, podczas gdy matka wyjechaΕa za chlebem do Hiszpanii i to ona sama musiaΕa opiekowaΔ siΔ Diegiem, rozΕΔ kΔ po wyjeΕΊdzie do Barcelony, gdy jej brat zostaΕ w miejscu, ktΓ³rego nienawidziΕ, i wreszcie powrΓ³t z jego prochami do zupeΕnie innego Meksyku niΕΌ ten, ktΓ³ry zapamiΔtaΕa.
PowieΕΔ “Prochy w ustach” jest historiΔ mΕodej kobiety, ktΓ³ra prΓ³buje dociec przyczyn samobΓ³jstwa swego nastoletniego brata, sama cierpiΔ c przy tym na syndrom Ulissesa. To rzecz o rozΕΔ ce i porzuceniu, tΔsknocie i wΕciekΕoΕci, stracie i dojrzewaniu, w ktΓ³rej Brenda Navarro porusza kwestie takie jak nierΓ³wnoΕci, ksenofobia czy wykorzenienie, dowodzΔ c przy tym, ΕΌe jest dziΕ jednym z najciekawszych gΕosΓ³w mΕodej latynoamerykaΕskiej literatury.
