PRZEZ

“Mezczyzna wynajmuje mieszkanie, rozstawia sprzet i zaczyna przez okno podgladac i fotografowac mieszkancow sasiedniego bloku. Nie wychodzi, zakupy robi przez internet, nie kontaktuje sie z nikim. Kiedys mieszkal naprzeciwko, a teraz aparatem poluje na zone, ktora porzucil kilka lat wczesniej.
Jak sie poznali? Dlaczego rozstali? Kim jest mezczyzna? Czy zjawia sie dlatego, ze chce wrocic? A moze chce jej i sobie cos udowodnic?
Wyraznie widac w nim slady choroby psychicznej, potrzebe odizolowania sie, a jednoczesnie koniecznosc dominacji. Pragnie byc zbrodniarzem doskonalym, choc nie popelnia zadnej zbrodni. Wszystko ma przemyslane i zorganizowane. Ale czy panuje nad rzeczywistoscia?
To ksiazka o obsesji, o wieloplaszczyznowosci ludzkiego myslenia. O fascynujacym problemie linearnej koncepcji czasu. O pamieci funkcjonujacej w osobowosci zaburzonej.
I wreszcie bohater najwazniejszy – fotografia. Amatorskie proby utrwalenia swiata, by nad nim zapanowac. Wiele miejsca w tej powiesci poswiecono roznorodnym, starym i najnowszym, technikom fotograficznym, a autorka starala sie wejsc w osobowosc autora zdjec, jednoczesnie zaburzona i genialna.
Pierwsza od czerech lat powiesc Zoski Papuzanki, uznanej za jedna z ciekawszych polskich pisarek’.